Nieuwe stolpersteine onthuld in Hoogeveen 'Een mens is pas vergeten als zijn naam is vergeten

"Je struikelt er niet over met je benen, maar met je hoofd en je hart." Burgemeester Karel Loohuis citeert wat een student ooit over Stolpersteine zei tegen de bedenker ervan, de Duitse Günther Demnig. Vrijdagmiddag werd opnieuw een aantal van deze struikelstenen onthuld, deze keer aan de Bentinckslaan.

"Lieve opa en oma", begint Lien Braaf. In haar hand de e-mail die haar 90-jarige broer Herman haar vanuit Israël heeft gestuurd. Vanwege coronamaatregelen kan hij tot zijn spijt niet bij de onthulling van de stenen ter nagedachtenis aan hun grootouders bij De Oude Bibliotheek zijn. Zijn zusje (76) uit Meppel leest zijn woorden voor. Opa Hartog Braaf en oma Betti Braaf - de Vries woonden in het gebouw aan de Bentinckslaan, destijds de Beatrix Stichting, een soort verzorgingstehuis. Net als bijna alle ruim tweehonderd Joden in Hoogeveen werden ze in de nacht van 2 op 3 oktober 1942 tijdens een razzia uit hun huizen gehaald en afgevoerd, de dood tegemoet.

Trein naar Sobibor

"Nog jaarlijks stap ik op virtuele wijze met jullie in de veewagens, vanaf Westerbork, tot bij de aankomst aldaar", leest Lien Braaf verder namens haar broer. 'Aldaar' is concentratiekamp Sobibor, waar hun opa en oma in maart 1943 werden vermoord, 83 en 77 jaar oud.
Braafs stem breekt. "Nog denk ik met weemoed aan de Pesach-avonden bij jullie thuis, tezamen met de hele familie. Waar jij, opa, de matses brak en oma de maaltijd verzorgde" De Meppels deelt de herinneringen van haar broer niet; zij is na de oorlog geboren. "Of hij wel eens praat over die herinneringen? Bijna nooit. Ik wist dit helemaal niet", zegt ze. Het verleden is voor veel nabestaanden veel te pijnlijk om over te praten, legt ze uit. Trauma's worden weggestopt.

Witte rozen en tranen

Op vier plekken aan de Bentinckslaan worden op initiatief van de Stichting Hoogeveense Herdenkingsstenen struikelstenen onthuld. Na iedere onthulling bidt rabbijn David Gaillard uit Haarlem in het Hebreeuws het Jizkor; een Joods gebed voor de zielenrust van overledenen, waarna witte rozen bij de stenen op de stoep worden gelegd en steeds weer tranen worden gelaten.

"In heel Europa zijn er sinds 1992 ongeveer 75.000 Stolpersteine gelegd. En eigenlijk is dat nog maar het begin als je bedenkt hoeveel mensen er in de oorlog zijn afgevoerd", verteld burgemeester Loohuis. Hij benadrukt hoe belangrijk het is om de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog te blijven vertellen. "Bij deze stenen zullen we iedere dag kunnen stilstaan en herdenken hoe voor hen het leven ophield".

Verhalen doorgeven
"Een mens is pas vergeten als zijn naam is vergeten", zegt voorzitter Eddie Seinen van de Stichting Hoogeveense Herdenkingsstenen. "Dit mag nooit meer gebeuren en daarom moeten we blijven herinneren en de verhalen doorgeven".

"Heel emotioneel", zeg Lien Braaf over het onthullen van de stenen voor haar grootouders. Maar ik ben ook blij dat ik het heb kunnen doen, dat de stenen er liggen. Het voelt als erkenning.''

Hoogeveensche Courant, 1 oktober 2021
Annemiek Meijer

Kunstenaar Gunter Demnig, die 75.000 struikelstenen in heel Europa voor omgebrachte joden plaatste.

Ⓒ DE TELEGRAAF

’Hier woonde Avrom Goldschal. Geboren 1923’, staat er in telegramstijl. ’Polen-Aktion 1938. Arbeitslager Rzeszow. Lot onbekend.’ Meestal eindigt de deportatie met de dood, zoals met zes miljoen Joden, van wie anderhalf miljoen kinderen, en vele socialisten, sociaaldemocraten, oppositieleden, homoseksuelen, gehandicapten en zigeuners.

Maar sommigen hadden geluk. Zoals de zus van Avrom, Rosa Goldschal, geboren in 1929. Zij kreeg van Gunter Demnig ook een herdenkingssteen. ’1938

Kindertransport Engeland’, staat erop, de laatste overlevingsmogelijkheid voor tienduizend Joodse kinderen tussen 6 en 16 jaar, die van hun tot de dood veroordeelde ouders gescheiden werden en aan Hitlers dodelijke ’Duizendjarige Derde Rijk’ ontkwamen.

Halsoverkop vluchten

„Ze kwamen tot ons als de pest. Waarom we niet weg konden? Waarom boete doen, voor welke zonde?” zingt een verdrietig kinderkoor. De aanwezigen denken aan diegenen, die hier ooit woonden. En ze hoe ze eind jaren dertig halsoverkop moesten vluchten, of door de nazi’s naar kampen gedeporteerd werden: „Zoiets mag nooit meer gebeuren”, zegt lerares Sigrun Marks zacht.

Acht muzikanten begeleiden met instrumenten de vijf scholieren van haar protestantse school in Bezirk Mitte, de centrumwijk. Die zingen: „Ik heb een thuis gehad, kamers vol met liefde, daarna kwamen vijandschap en de dood, vernietigden alles.” De lerares, Frau Marks, verklaart het engagement van haar pupillen: „Via hen bouwen we een brug naar het verleden. En we herdenken de heerschappij van de nationaalsocialisten.”

Om de hoek ligt de Rosa Luxemburg-Platz, vernoemd naar de strijdbare socialistische leider die door nationalistische milities werd vermoord. Later, onder Hitlers regime, werd het plein naar de eveneens vermoorde nazileider Horst Wessel benoemd.

Herdenkingsdiensten

Scholieren en buurtbewoners, toeristen en historici leren al jaren over de verhalen van de families die verdreven werden. Niet alleen nu, tijdens de herdenkingsdiensten die door het coronavirus moeilijk zijn, of tijdens de jaarlijkse mis ter nagedachtenis aan de Rijkskristalnacht in 1938 op 9 november. Maar gedurende het hele jaar.

Het onrecht was schrijnend. „Hier, in de Almstadstraße die vroeger Grenadierstraße heette, woonde een schoenmaker”, vertelt kunstenaar Demnig. „Later begon hij een textielfabriek in Berlijn, er werkten twintig mensen. Hij was leverancier voor grote warenhuizen als het fameuze Kaufhaus des Westens en het Joodse Wertheim. Maar na de Neurenberger rassenwetten in 1935 werd hij veroordeeld, en zijn bedrijf in beslag genomen.”

In een café komt Gunter Demnig, gekleed in spijkerblouse, met rode halsdoek en veel zilveren ringen, na het leggen van de laatste struikelstenen op adem. Zijn dagelijks leven met eigen stichting en vijf medewerkers is al jarenlang van minuut tot minuut volgepland. Hij strijkt even door zijn grijze baard en nipt aan een cappuccino.

Hele en halve neonazi’s

Wat zijn motivatie is? „Kijk, we hebben extreem-rechtse AfD-politici, echte rattenvangers, hele en halve neonazi’s als Björn Höcke die aan de Holocaust twijfelen. En recente moordaanslagen zoals op de bomvolle synagoge in Halle, op tien buitenlanders in Hanau.”

Er werden ook enkele honderden ’struikelstenen’ uit de grond gehaald door onverlaten. „Maar dat is een uitzondering, een procentpuntje op de vele tienduizenden die ik al gelegd heb.” Daarom stopt hij cement rond de goudgerande struikelstenen, zodat de bodem vast blijft.

Demnig hoopt dat de kiezers van de radicaal-rechtse partijen merken dat er vooral vooroordelen bediend worden. „Je merkt dat het racisme in Duitsland toeneemt.” Voor zijn werk kreeg de onvermoeibare kunstenaar de hoogste Duitse onderscheiding van de president uitgereikt

Bron: de Telegraaf 26 april 2020

Door Rob Savelberg

Een mens is pas vergeten als zijn naam is vergeten

Kunst- und Erinnerungsprojekt Stolpersteine

Op 16 december 1992 plaatste beeldend kunstenaar Gunter Demnig in het plaveisel voor het oude stadhuis van zijn woonplaats Keulen een eerste Stolperstein, om eraan te herinneren dat precies vijftig jaar eerder Himmler met zijn ‘Auschwitz-Erlass’ het bevel gaf om Roma en Sinti te deporteren. Toestemming had Demnig hiervoor niet, maar het ging zoals bij wel meer kunstenaars- en burgerinitiatief: de gemeente gedoogt en gaat het hopelijk faciliteren of overnemen – wat in Keulen nog acht jaar zou duren. In die tijd ontwikkelde Demnig met vrienden zijn ‘Kunst- und Erinnerungsprojekt Stolpersteine’ – want het gaat wel degelijk ook om kunst – en legde, nog steeds illegaal, steentjes in Keulen en in Berlijn-Kreuzberg. Het zijn welbeschouwd kasseitjes, van beton, tien bij tien bij tien centimer groot, met daarop bevestigd een messing plaatje dat aan de hoeken is afgeplat en waarin tekst is gestanst: ‘Hier woonde’, gevolgd door een naam en de data van geboorte, deportatie en overlijden, en in welk kamp dat was.